26122013

are you really sure that a floor can't also be a celling?

Gloomy Rome under the rain / Rzym w deszczu

25122013

Impressions of Rome 

23122013

Drzewka cytrynowe / Lemon trees

Rzym / Roma

Jak przystało na turystkę – zwiedzam. Dwa tygodnie temu byłam w Rzymie. Musiałam tam pojechać z powodów nie do końca turystycznych (obowiązkowe spotkanie asystentów Comeniusa), ale grzechem wobec losu byłoby wracać do domu zaraz po spotkaniu. Miałam szczęście, trwał akurat Festiwal fotografii, dzięki czemu trafiłam do Muzeum Sztuki Współczesnej Macro na via Nizza, w którym chyba spędziłam proporcjonalnie najwięcej czasu, i to wcale nie dlatego, że na zewnątrz lało. Nie mogłam się wydostać z tego przybytku, bo zwyczajnie nie dało się oderwać oczu od zawrotnych obrazów, w które na każdym kroku układały się architektoniczne detale wnętrza tego budynku (albo to mój autyzm utajony postępuje). Około godziny spędziłam przy przeszklonej ścianie na której rozpłaszczały się liście pnących drzew zlane deszczem. Starałam się to zapamiętać Kievem, nie wiem, co z tego wyjdzie, filmy czekają, aż rozrobię chemię. 

Co do samego budynku, Macro mieści się w dawnym browarze Peroni, który ostatecznie zaadaptowano na Muzeum w 2002 r. zgodnie z projektem Francuzki Odile Decq – dobrze wydane 22 miliony euro. Albo budynek Macro jest fenomenalnie zaprojektowany, albo bilet jest nasączany jakimś narkotycznym detergentem, który sprawia, że ma się takie wrażenie, w każdym razie warto tam wejść. A jak już się wejdzie, warto obejściem nad główną salą wystawową wyjść na dach (nie trzeba za to płacić).

 Z festiwalu udało mi się zobaczyć tylko wystawę główną w muzeum Macro, która moim zdaniem została świetnie zaaranżowana – dużo przestrzeni, dużo oddechu. Można zobaczyć kilka ciekawych projektów, m.in. Foresto bianco, Another Country Paolo Pellegrina, Trolleyology, w tym dziwny akcent polski (od 07:54 - dla wytrwałych).

Nie była to jednak jedyna wystawa fotograficzna trwająca akurat w Rzymie, spośród pozostałych wybrałam Roberta Capę w Palazzo Braschi przy Piazza Navona. Tylko reportaże z Włoch, ekspozycja dość kameralna, powiększenia niewielkie i niezbyt fortunnie oświetlone. Gdybym miała wybierać raz jeszcze, poszłabym chyba jednak do Palazzo delle Esposizioni na 125 lat National Geographic albo do Muzeum na Zatybrzu.

Kilka brzydkich obrazków z mojego telefonu:

/ A bit of ugly pictures from my cellphone

Basilica Santa Maria degli Angeli

 

Bukiniści / Bouquinistes

Akcent polski / Polish publication

 

Promocja biografii Beatles'ów - 4 fałszujących panów i koncert w księgarni
/ Promo of The Beatles biography - a concert in a library of 4 elderly guys singing out of tune

Panowie z kasztanami za każdym rogiem 

 

Włoski styl przeciwdeszczowy

/ Italian rain style

 

Anagnina - metro A

Macro - Muzeum Sztuki Współczesnej / Museum of Contemporary Art

 

kosmiczna toaleta

/ cosmic toilet

 

Foresta Bianca - bardzo ciekawy projekt, więcej tu (it/en) / interesting project

 

Leo Rubinfien - Wounded Cities

 

Paolo Pellegrin - Another Country

Trolleyology 

Ciągle pada / Raining and raining

 

Medal za parkowanie 

/ Grand prix for parking

Figury geometryczne

/ Simple geometry

Fontana di Trevi

 

Takiego Van Gogha jeszcze nie widziałam / Van Gogh's face I've never seen before

Włoski styl wieczorowy

/ Italian evening outfit

Dzień jak codzień - Piazza Vittorio Emanuele

/ Every day life in Piazza Vittorio Emanuele

Mają palmy

/ They have palm trees

Mają drzewka cytrynowe w ogrodach

/ They have lemon trees in their gardens

Mają też Koloseum

/ They also have the Colosseum

a nieopodal Forum Romanum lewitujący Hindusi i cygańskie melodie

/ Next to Forum Romanum levitating Indians and Gypsies' tunes

Wyszło słońce, wyszło więcej turystów / More sun, more tourists

 

Wilczyca z chłopakami / Wolf with Remus and Romulus

Trastevere - słońce i rozładowany telefon/ sun and discharged mobile

Na wzgórzu Janikulum / Janiculum hill

Plac św. Piotra - lody błogosławione

/ Blessed ice-creams on St. Peter's Square

Pod Zamkiem św. Anioła / near Castel Sant'Angelo

 

sympatyczna kafejka / very nice café 

Robert Capa - Palazzo Braschi

Piazza Navona

Termini

 

Canolo siciliano, to najlepsza rzecz, jaką jadłam, nawet jeśli zdjęcie ohydne / the best thing I've ever eaten, even it this photo sucks

Powrót do Emilii-Romanii / Back to Emilia-Romagna

Rzym zrobił na mnie ogromne wrażenie. Miał co prawda trochę ułatwione zadanie, bo a) od dwóch tygodni mieszkam w bardzo małym miasteczku, a lubię raczej te duże, w których tętni życie i po których można się szwędać i szwędać, b) Rzym to pierwsze miasto, o którym przeczytałam wcześniej cały przewodnik od deski do deski. Działa to chyba trochę tak, że jak już się taki przykładowy człowiek naczyta o jakimś miejscu i zakoduje w mózgu nazwy własne, będąc tam, ma wrażenie, że bierze udział w czymś strasznie ważnym. W rezultacie jakie to miejsce by nie było, nie wie dlaczego, ale frajda jest większa. W moim przypadku ta frajda zaczęła się już w pociągu, a po wyjściu  na dworzec Termini – na którym zobaczyłam więcej ludzi, niż w sumie przez dotychczasowy dwutygodniowy pobyt w Lugo – przekroczyła akceptowalne przez zakłady zdrowia psychicznego granice (tak, miałam ochotę rozebrać się do naga, wskoczyć do fontanny Najad na Piazza della Repubblica i krzyczeć „Hurra! Jestem w Rzymie!”).

 W Rzymie spędziłam w sumie 3,5 dnia, z czego przez 2,5 padał ulewny deszcz, choć to określenie nie oddaje tego co tam się działo. Wyglądało to raczej tak, jakby nagle w czwartek wieczorem Amerykanie zdecydowali się wylać trochę Niagary na stolicę Włoch, przetransportowali ją w tym celu samolotem nad miasto i trzymali tak do niedzieli rano. To nawet dobrze, dzięki temu na ulicach nie było zbędnych tłumów, nie trzeba było się przepychać przez masę Japończyków, żeby podejść do Fontanny Trevi, a w kaloszach, w nieprzemakalnej kurtce i z parasolem było bardzo przyjemnie. Polecam. Dużo spacerowałam. Z Trastevere przez wzgórze Janikulum do Watykanu, z Salario-Nomentano pod Il Vittoriano, choć i tak najlepszy był spacer przez Villa Borghese, w którym się zgubiłam po ciemku, w ulewnym deszczu i jeszcze bez kaloszy, czyli z basenem w butach.

Wrażenie ogólne: Rzym jest jednocześnie monumentalny, małomiasteczkowy i co ważne kolorystycznie spójny. Jest też dużo wizualnego powietrza, zabudowa nie jest zbyt wysoka, ulice szerokie, a jeśli wąskie to często przez zróżnicowanie terenu i tak jest wrażenie przestrzeni. Do tego trochę egzotycznie: palmy i drzewka cytrynowe na ulicach, rozmaryn, bazylia i tymianek wystające zza płotów, zaparkowane na pasach samochody i hinduscy sprzedawcy parasolek za każdym rogiem.